Puisi-Puisi

Kalamun durung lugu,
Aja pisan – pisan wani ngaku – aku,
Antuk siku kang mengkono iku kaki,
Kena uga wenang muluk kalamun wus pada melok.
(Wedatama, Gambuh)





Sasmitane wong urip iki,
Mapan ana yen ora weruha,
Kang jumeneng ing uripe,
Akeh kang ngaku – aku,
Pangrasane sampun udani,
Tur durung wruhing rasa,
Rasa kang satuhu,
Rasa rasaning punika,
Upayanen darapon sampurna ugi,
Mrih kauripannira.
( Dandanggula)